Hollandse Herdershond, letterlijk een hond die in Holland (Nederland) de herders hielp bij het hoeden

van de schapen. In de 19e eeuw was dat iets wat nog behoorlijk veel voorkwam. De schapen werden gehouden

op o.a. de heidegronden, waar de mest van deze schapen gebruikt werd om de onvruchtbare grond te bemesten.

Elders in Nederland werden schapen gehouden voor het vlees, de melk en de wol. Dit waren meestal kleinere

kuddes dan de kuddes die op de heidegronden gehoed werden.

De herdershonden hielpen de herders bij het hoeden van de kuddes. Ook hadden deze honden veel andere

baantjes, het trekken van een hondenkar kwam vroeger veel voor. De honden werden tot hoge leeftijd ingezet

onder zware omstandigheden. Als het werk eenmaal te zwaar bleek voor de oude hond, bleef deze thuis achter

op het erf als een soort waakhond.

Door de uitvinding van kunstmest waren de grote schaapskuddes steeds minder nodig, immers, hun mest werd

gebruikt om de onvruchtbare grond te bemesten.

 

Een heleboel  “moderne rassen” zijn gecreëerd uit een ideaal beeld en kruisingen uit een aantal rassen. Zoniet

de Hollandse Herder. In de tijd die hierboven omschreven is, lette men niet op uiterlijk of kleur van de vacht.

Bruikbaarheid was vele malen belangrijker. Aanleg, karakter en uithoudingsvermogen, daar werd op gelet!

 

Aan het einde van de 19e eeuw werden deze honden dus steeds minder gebruikt als gebruikershonden.

Wel kreeg men steeds meer belangstelling om honden te houden uit liefhebberij. Uit deze tijd dateert ook

de belangstelling voor de “inlandse herdershonden”, die dus steeds meer werden gehouden uit liefhebberij.

 

Waar honden uit liefhebberij worden gefokt, wil men vaak de honden showen. Het probleem in die tijd was

dat iedere keurmeester zijn eigen ideaal beeld had en er niet eensgezind gekeurd werd. Dit leidde in 1898

tot de oprichting van een rasvereniging, de Nederlandse Herdershonden Club. De oprichting van deze vereniging

leidde tot het vaststellen van 3 haarvariëteiten, de kort-, lang- en de ruwhaar en werden er raspunten opgesteld

waar het ras aan moest voldoen.

 

De Langhaar

 

Vanaf de oprichting van de rasvereniging is de langhaar het meest zeldzaam geweest, getuige dat op shows aan

het begin van de 20e eeuw weinig langharen geshowd werden. Na WO II was het bestand nog minder, omdat er

vooral herderhonden gevorderd werden door de bezetters.

Pas in de jaren 70 kwam de langhaar steeds meer in de belangstelling te staan. Er werd besloten de bloedbasis te

verbreden, zodat we tegenwoordig drie inkruisingen kennen, t.w. de langharen uit de oude stam, de inkruising

Tervurenaar en de inkruising korthaar.

​

De Hollandse Herdershond in de 21e eeuw

Aan de hond en zeker de wat grotere worden in onze huidige tijd behoorlijk wat eisen gesteld. Niet alleen moet de hond alleen

kunnen zijn, hij moet ook vriendelijk zijn naar de mensen in zijn eigen omgeving, naar soortgenoten en hij moet zijn plaats kennen:

niet te nadrukkelijk aanwezig maar wel waaks als dat nodig mocht zijn. Een hele opgave!

Toch mag een hond en zeker de Hollander ook eisen aan zijn baas stellen. Minimaal èèn grote wandeling per dag, regelmatig een

flink stuk fietsen, mee naar het strand of bos, het hoort er allemaal bij. Ontbreekt de tijd hiervoor dan is een ander, kleiner ras raadzamer.

Het zijn actieve honden die hun energie graag kwijt willen en een paar keer per dag een rondje van 10 minuten is dan echt te weinig

met alle vervelende gevolgen van dien.

 Ook de opvoeding van een Hollander vraagt bovengemiddeld meer, hij is snel verveeld doordat het kunstje-trucje snel is aangeleerd,

afwisseling van trainingen is dan ook een vereiste. Niet een uur lang alleen appèl lopen, dat stoft zeker een langhaar erg snel af en hij

loopt vervolgens als een zielig hoopje hond naast de geleider. Een juiste, consequente opvoeding, zonder harde hand leidt tot het

gewenste resultaat, beloon datgene wat u van uw hond wilt en negeer in eerste instantie ongewenst gedrag. Trainingen worden er in het

hele land gegeven, ga eens kijken welke u aanspreekt en ga met uw pup op les. En let op, niet alleen pupcursus, ook vervolgcursussen

zijn goed voor hond en baas, voor de opvoeding en de socialisatie! Denk eens aan speuren, veel langharen hebben hier ontzettend veel

plezier in en doen het nog goed ook!

 

 Tekst: R.A. Cordes, foto  Pietah: Liisa 

 Foto Falco: uit Allemaal Hollanders, tekst: herschreven naar Allemaal Hollanders

 Foto onder: R.A. Cordes

 

​